Iran

Muhammad, Hamed en Abedin zijn namen van Iraniërs die wij onderweg zijn tegengekomen. Zij staan voor vele andere Iraniërs. Al die Iraniërs hebben gemeen dat zij ons wat hebben aangeboden. Soms een overnachting, vaak thee of, als we in een parkje zaten uit te rusten, een meloen. Beleefd weigeren hielp niet, de meloen, veel te […]

Van Mashad reizen we per trein naar Hamedan. Onze fietsen gaan mee in fietsdozen, die de eigenaar van het hostel voor ons heeft geregeld. De dozen zijn niet groot genoeg, maar het gaat. Alleen de stuurpen steekt uit. Om de fietsen in de trein mee te krijgen hebben we al onze overtuigingskracht nodig. Mohammad, de

We worden afgezet op het busstation van Mashad. De eigenaar van het hostel waar we geslapen hebben loopt mee om ons op de goede bus te zetten. Dat is heel prettig. De bus tickets zijn geschreven in het Farsi, een taal waar we geen touw aan vast kunnen knopen. We reizen VIP. Er kunnen maar

Dit blog is een vervolg op Kennismaking met Iran (1) In de middag fietsen we naar Mashad, naar het huis van de ouders van Muhammad. Weer fietsen we over de vierbaansweg. Als we daar zijn, is de familie er ook. We worden meegenomen naar het centrum van de stad. Eerst naar een park met een

Vandaag gaan we Kashan bekijken. Terwijl we door smalle straatjes lopen komen we langs een bouwterrein waar mensen een traditioneel huis aan het opknappen zijn. Even steek ik mijn neus om de hoek om een aantal mannen op de foto te zetten. Binnen no-time nemen ze me mee en laten zien waarmee ze bezig zijn.

Vanuit Turkmenistan fietsen we Iran in. Marieke heeft een hoofddoek op en een shirt aan dat de vrouwelijke vormen verbergt. We moeten allebei een lange broek dragen. Dat is vervelend op de fiets. De bergen waar we door fietsen zijn droog en ruig. Er is niet veel verkeer waar we de weg mee delen. Ook