Kennismaking met Iran (1)

Vanuit Turkmenistan fietsen we Iran in. Marieke heeft een hoofddoek op en een shirt aan dat de vrouwelijke vormen verbergt. We moeten allebei een lange broek dragen. Dat is vervelend op de fiets. De bergen waar we door fietsen zijn droog en ruig. Er is niet veel verkeer waar we de weg mee delen. Ook zijn er weinig dorpjes, we moeten uitkijken waar we brood en water kunnen kopen. De grond zit vol mineralen en kristallen. Marieke vindt langs de weg onder andere bergkristal.

Het voordeel van het fietsen in de bergen is dat we weer wildkamperen. Heerlijk na alle hostels die we in Oezbekistan en Turkmenistan hebben gehad. We zitten niet zo heel hoog, ongeveer 1700 meter, maar merken dat de zomer vordert. ’s Avonds wordt het fris en trekken we een trui aan.

Na een nacht goed slapen rijden we verder door de bergen. We presteren het om een afslag te missen en maken daardoor twee keer zo veel hoogtemeters dan nodig. Eerst afzakken naar 1400 meter en dan stijgen naar 2000 meter, en daarna hetzelfde nog een keer. Bovendien rijden we op een weg met veel vrachtverkeer. Dat maakt dat we niet ontspannen kunnen fietsen. Vooral als we ingehaald worden. Maar dan wacht de afdaling naar Quchan.

Quchan is groter dan we dachten, het heeft meer dan 100.000 inwoners. We zijn moe als we de stad  binnenrijden. Iedereen toont interesse en vraagt wat. Meestal staan we daar voor open, maar nu even niet. Het enige dat wij willen is een adres waar we kunnen overnachten en iets eten. Maar ons internet werkt niet. Geen Google en geen Booking.com om een overnachting te zoeken. Eerst maar wat eten want we hebben honger en lopen een hamburgerzaak binnen. We merken dat de ze hier wifi hebben. Als we daar op ingelogd zijn verschijnt Google wel. En er blijkt een hotel te zijn in Quchan.

Als we in het hotel zijn moeten we onze fietsen en spullen een verdieping omhoog slepen. We krijgen een kamer voor 10 dollar, de helft van wat we tot nu gemiddeld betalen. Dat bedrag is mogelijk inclusief “beestjes”. De bedden zien er gebruikt uit. We krijgen een kamer voor vier personen en zoeken de schoonste bedden uit. Achteraf valt het gelukkig mee, zeker als je er een schoon laken over legt.

Het hotel ligt in het centrum van de stad. Het is een drukte van belang. Blijkbaar worden de Iraniers wakker als de zon onder is en de temperatuur zakt. In veel winkeltjes worden gebruikte spullen aangeboden. De circulaire economie lijkt hier de normaalste zaak van de wereld.

We fietsen verder naar Mashad, een grote stad met meer dan drie miljoen inwoners en goede trein- en busverbindingen met de rest van Iran. We rijden over de vluchtstrook van een vierbaansweg. Niet fijn, maar er is geen alternatief. Gelukkig waait de wind in onze rug. We rijden in de eerste anderhalf uur met een gemiddelde van ruim 30 km/uur. Met de lunch staan er 80 kilometer op de teller. We lunchen in een park. Daar maken we voor het eerst kennis met de picknickcultuur in Iran. Hele families tegelijk rollen kleden uit en halen koelboxen en branders tevoorschijn om hun lunch te verzorgen. Daarna doen ze een middagdutje of zetten zelfs een tent op in het park. Veel Iraniers zijn op bedevaart naar Mashad, na Mekka de meest heilige stad voor moslims.

Wij fietsen verder over een secundaire weg en zoeken een plekje voor onze tent. Dat lukt niet erg. In dit dal wordt groente en fruit geteeld en alle percelen zijn ommuurd. Als we ons vochttekort aanzuiveren met cola komt er een man aanlopen. Hij blijkt Mohammad te heten en vraagt in het Engels of we die avond bij hem en zijn gezin willen slapen. Daar hoeven we niet lang over na te denken, graag. Het is het begin van een paar gezellige dagen.

De oogst en de plukkers
De familie waar we te gast zijn

We maken kennis met de andere drie leden van de familie: moeder Rahele, en dochters Yasamin en Nazanin. Yasamin van 17 spreekt het beste Engels en vertaalt alles. We worden diezelfde avond nog meegenomen in de auto naar de Radkan toren, weer een heel eind terug richting Quchan. De toren uit 1261 werd door astronomen gebruikt om de sterren te bestuderen. Op de dagen van de zonnewende schijnt de zon door ramen en deuren op bepaalde plaatsen.

Het ijsje van schapenmelk daarna smaakt ook prima. Als klap op de vuurpijl vallen we middenin een traditionele bruiloft. Bruid en bruidegom zijn in klederdracht gekleed, muzikanten zorgen voor muziek waarop gedanst wordt. Ook onze gastheer danst mee.

De muzikanten

Het avondeten wordt door dit uitje pas rond elf uur geserveerd. Laat eten is ook onderdeel van de Iraanse cultuur. En daarna nog even kletsen en naar bed. De wekker gaat weer vroeg, om zeven uur. Het is vrijdag vandaag, de enige vrije dag van de week. We gaan picknicken in de bergen. We rijden er over een kleine, slechte weg naar toe. Af en toe raakt de bodem van de auto de stenen. In de schaduw aan een riviertje eten we lekker brood en watermeloen. Heerlijk ontspannend en gezellig. Op de terugweg is er muziek in de auto waarop wordt mee geklapt en gezongen.

Naar de picknickplek

Onze belevenissen met de familie in Mashad volgen in kennismaking met Iran (2)

1 reactie op “Kennismaking met Iran (1)”

  1. Gerbram en Albert

    Wat bijzonder dat je als ‘westerling’ door een Iraanse familie zo in de watten wordt gelegd. Geniet van jullie reis door Iran.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *