Ook reizen kan stress opleveren. In ons geval gaat het om keuzestress. Waar brengen we de tijd door die ons nog rest op onze trip? Fietsen we door Armenië en Georgië naar Batumi, om daar de veerboot over de Zwarte Zee te nemen? En hebben we dan voldoende tijd om in Budapest te komen? Het staat vast dat we vanuit Budapest met de trein een eind naar huis gaan.
Of gaan we per bus naar Batumi en fietsen we door Moldavië en Roemenië naar Budapest?
We kiezen voor de tweede optie. De boot is een onzekere factor qua tijd. Het vaarschema wordt nogal eens aangepast en bij slecht weer kan de reis makkelijk een paar dagen langer duren. We kunnen onze tijd beter indelen als we eerst de boot nemen en dan gaan fietsen.
We hebben de boot geboekt voor zondag 21.00 uur uit Batumi. En we hebben kaartjes gekocht voor de avond ervoor voor de bus van Yerevan naar Batumi. Een strakke planning, maar dat zou moeten lukken. We hebben vier kaartjes gekocht, twee voor onszelf en twee voor de fietsen. Dan kunnen we mee, tenminste als de bus komt.
Het is donker op het busstation en er is weinig activiteit meer op zaterdagavond. Maar iedereen die we vragen verzekert ons dat we op de goede plek staan en dat de bus om 20.00 uur vertrekt. Om 19.45 uur is er nog geen bus. En ook niet om 20.00 uur. De spanning neemt bij ons toe en we denken vast aan een plan B om in Batumi te geraken. Dan, om 20.05 uur komt er een Mercedes Sprinter aanrijden. Het blijkt de bus naar Batumi te zijn en die lijkt al vol. Geen paniek, de chauffeur weet dat er fietsen mee moeten. De bagage van de mensen die al in de bus zitten wordt gedeeltelijk uitgepakt en met de fietsen weer ingepakt. Velen geven goedbedoelde adviezen en alles wordt ingepakt. Onze fietsen krijgen een mooie plek, bovenop. Ze hebben een betere plek dan wij. Wij zitten helemaal achterin de bus op elkaar gepropt. Dat beloven 13 lange uren naar Batumi te worden.
De reis voert door de bergen en via Tbilisi, de hoofdstad van Georgië naar Batumi. Bij de grens van Armenië en Georgië moeten de passagiers hun eigen bagage over de grens brengen. Dus de fietsen en onze bagage moeten uit de bus. We beschouwen het als een verzetje op deze reis. Even de benen strekken. Veel stelt de controle niet voor. We volgen de route “niets aan te geven” waardoor onze tassen niet door een scanner gaan. Sneller dan de andere passagiers staan we te wachten tot de bus door de controle is.
De volgende morgen om 09.30 uur worden we gedropt in Batumi. We zijn geradbraakt. Meer dan een paar uur hebben we niet geslapen. We gaan langs bij het kantoor van de veerbootmaatschappij om de kaartjes op te halen. We moeten nog een keer terug komen, want het is nog niet bekend hoe laat de boot vertrekt.
Om de tijd te doden en bij te slapen gaan we naar het strand. Op een paar ligstoelen slapen we een paar uur. Heerlijk. Ook maken we een toertje met de Batumi-kabelbaan. Het uitzicht over de stad is mooi.
Om ons Georgisch geld op te maken gaan we lekker eten bij restaurant Istanbul. Tegen negenen fietsen we naar de haven en denken daar in de terminal te kunnen wachten tot we aan boord kunnen. Maar er is geen terminal. Alleen een overdekte bank, dat is het. De bewaking vertelt dat de boot er nog niet is en dat het nog wel even kan duren. Dus rijden we maar weer terug naar het restaurant in de stad dat tot laat open is.
Om 01.00 uur zijn we terug in de haven. De veerboot is er inmiddels, maar er wordt gelost. Het kan nog tot 03.00 of 04.00 uur duren voor we aan boord mogen. We treffen er veel vrachtwagenchauffeurs die met de boot meegaan, maar ook een vijftal rugzakreizigers. Met hen hebben we meer overeenkomsten. Het zijn een Deen, die met de bromfiets naar Iran is geweest en nu weer terug rijdt, twee Françaises met mooie Franse namen (Agaathe en Benedicte) en een Engels-Canadees stel, dat liftend vanuit Cambodja onderweg is. Net als wij verlangen zij naar hun hut. Al kletsend komen we de tijd door. Er is niet veel te doen. Af en toe komt een vrachtwagen van de boot en we zien ratten rondscharrelen. Soms dommelen we in om daarna weer ons gezicht met vragende blik bij de bewaking te laten zien. Dat helpt. Om 4 uur mogen we door. Maar dan is het weer wachten op de Douane voor een uitreisstempel uit Georgië. Om 5 uur rollen we eindelijk onze kooi in.
De reis met de veerboot is geweldig. Als een cruise. Voor € 150 p.p. varen we 47 uur. We krijgen drie keer per dag eten (om 08.00 uur, 12.30 uur en 18.30 uur). Het eten is goed, maar verwacht geen haute cuisine. Voor ons fietsers is kwantiteit net zo belangrijk als kwaliteit. Als er eten wordt geserveerd wordt dat omgeroepen. Die omroep wordt steevast afgesloten met de tekst “Please, don’t be late”. Het restaurant is maar een half uur open, vandaar. Lang natafelen is er dan ook niet bij. Althans niet in het restaurant. De bar biedt voldoende mogelijkheden en is bij de chauffeurs favoriet.
We hebben ruim de tijd om bij te slapen, te kletsen, contacten te leggen en naar de dolfijnen te kijken. Die dolfijnen zwemmen en springen om de boot. Prachtig, de bootreis had van ons wel een dag langer mogen duren.
De aankomst in Chornomorsk, bij Odessa in Oekraïne verloopt chaotisch. Om 07.00 uur meert de boot aan en komt de Douane aan boord. Wij staan vooraan en hebben ons inreisstempel zo te pakken. Als eerste zijn we van de boot af. Maar we komen niet van het Doaune-terrein af. We moeten nog een uur wachten op een beambte met een sleutel zodat onze tassen door de scanner kunnen. De beambte heeft “no questions”, dus we kunnen verder. Tegen 9 uur rollen we Oekraïne in. Onze laatste fietsetappe start.
Het is helaas niet anders. Ook ’s nachts reizen hoort er nu blijkbaar bij (met bus en boot). Dat is altijd minder prettig. Maar de rusttijd en maaltijden aan boord (49 uur) doen jullie blijkbaar goed. Back in Europe we wish you both a good bike-route back to Budapest (and home).
Jeetje wat een reis. Wat een avonturen en culturen zijn jullie op het pad tegengekomen. Aan alles komt een eind. Nu de reis terug naar Nederland. Ik ben even kwijt of dat ook pp de fiets gaat of vanuit Budapest al vliegend naar huis.
Hoi Karin, vanuit Cluj in Roemenië nemen we de trein naar Boedapest en dan per trein verder naar Keulen (of daar ergens in de buurt). De laatste dagen willen we dan nog fietsen om al fietsend weer thuis te komen. Groetjes, Marieke en Bart
Ik ben een cursus aan het volgen over de Balkan. Dit raakt het gebied waar jullie nu zijn. Door jullie foto’s en de verhalen krijgt mijn cursus nog ren leuke uitbreiding.
De winter is bezig om jullie aan het inhalen. Succes nog met de nog vele kilometers. ?⛄?
Zeer herkenbaar deze keuze stress, als je rechts gaat zie je links niets……
Luxe problemen. Heerlijk dat alles toch gewoon goed gaat, dus blijf genieten