Fietsend door Iran

Van Mashad reizen we per trein naar Hamedan. Onze fietsen gaan mee in fietsdozen, die de eigenaar van het hostel voor ons heeft geregeld. De dozen zijn niet groot genoeg, maar het gaat. Alleen de stuurpen steekt uit. Om de fietsen in de trein mee te krijgen hebben we al onze overtuigingskracht nodig. Mohammad, de purser van ons rijtuig, is in eerste instantie niet enthousiast. Nadat de manager van de trein ook langs is geweest, kunnen de fietsen in het laatste rijtuig worden geplaatst. Voor de nooduitgang en na onze uitdrukkelijke verklaring dat de fietsen daar voor ons eigen risico staan. Gelukkig staan zij er nog als we 17 uur later in Hamedan arriveren. We bouwen onze fietsen weer op en rijden naar de stad.

Onderhandelen over fietsen in de trein
Het Khomeini Square in Hamedan

Nadat we in Hamedan ons Iraanse visum hebben verlengd en de stad hebben bekeken, stappen we op de fiets. Wat is het heerlijk om weer wat kilometers weg te trappen. De weg is niet heel breed en redelijk druk, maar het gaat. Naarmate we verder van de stad afkomen wordt het wat rustiger.

Tot onze verrassing rijden we door een landbouwgebied. Overal zijn percelen waar het graan inmiddels is gemaaid. Blijkbaar is dit deel van Iran daarvoor niet te warm, we rijden gemiddeld op een hoogte van 2.000 meter.

Het is inmiddels begin oktober. We merken dat de dagen korten. Nu is het ’s avonds om zeven uur donker en dat wordt het elke dag iets eerder. Bovendien wordt het frisser. In de slaapzak is het dan lekker lezen. Gelukkig zit er licht op de e-reader.

We worden wakker van stemmen bij de tent. Waarschijnlijk is het de boer in wiens gemaaide land we staan, want het is licht in de tent. We roepen wat terug en maken aanstalten om de tent uit te komen. Daar worden we opgewacht door twee politieagenten met een Kalasjnikov (of zoiets) onder de arm. De lichten van hun auto staan op de tent gericht. Zwaailichten staan aan. In gebrekkig Engels wordt gevraagd waarom we niet in een hotel zitten – we kamperen liever – en of we weten dat het gevaarlijk is ? Nee, waarom dan? Er zitten wolven, is het antwoord. Daarvan zijn we niet onder de indruk. Na controle van onze paspoorten verdwijnen de heren en kruipen wij de slaapzak weer in. Het is 3 uur in de nacht en weer pikkedonker.

Kamperen in het land van de wolven

De volgende morgen rijden we weer verder. De weg klimt en daalt. De zon schijnt en de wind trekt aan. Schuin tegen. Als we uit Bijar wegrijden waait het in middels zo hard dat we bijna van de weg waaien, ondanks het gewicht van de fietsen met bagage. We moeten langs een fabriek waar kalk wordt gewonnen. Om te voorkomen dat we onder de kalk zitten, wachten we tot de wind even wat minder is.

De weg gaat verder naar beneden, naar een rivier en daarna weer naar boven. In de klim draait de weg, zodat we de wind in de rug hebben. Even een meevaller. We zetten de tent op in de luwte van een klein heuveltje. Hopelijk staan we hier uit het zicht van nieuwsgierige agenten.

We rijden door Iraans Koerdistan, een provincie waarin de mensen nog gastvrijer zijn dan in de rest van Iran. En dat merken we. We worden uitgenodigd voor de thee en eten. Als we vertrekken krijgen we een hele zak walnoten mee. Foto´s van de familie staan hieronder. De mannen lopen in een soort pofbroeken die je alleen hier ziet.

Pofbroeken uit Koerdistan

In Takab houden we een dag rust om Takt-e-Soleyman te bezoeken. Dit is een heilige plaats voor volkeren die hier hebben gewoond. Soleyman (Salomon) is hier nooit geweest, maar zijn naam is hier aan verbonden om de plek te beschermen tegen de Arabieren. En dat heeft gewerkt.

We nemen de tijd om de site te bekijken. Uit een 100 meter diep meer stroomt warm water naar boven. Volgens een legende sloot koning Salomon monsters op in het meer. Ook is er een Zoroastrische (vuur)tempel en een tempel die gebouwd werd door de Sassaniden, gewijd aan de godin Anahita in de 6e / 7e eeuw n. C. Om de tempels heen werd ook een stad gebouwd. Veel later (13e eeuw) verbleven de Mongolen hier in de zomer.

Takht-e-Suleiman
Badhuis

Ons volgende doel is Tabriz, in het noordwesten van Iran. Maar eerst  moeten we nog een stuk fietsen. De graanvelden maken plaats voor fruitbomen. We kamperen in een boomgaard onder de appelbomen en mogen zoveel appels eten als we willen. Van valappels maken we appelmoes. De volgende dag worden we rondgeleid in een groot koelhuis waar de appels worden opgeslagen voor ze op de markt komen. Hier vertelt een jongeman een verhaal dat door een ander al eerder is verteld. Hij heeft aan de universiteit gestudeerd maar kan op zijn vakgebied geen werk vinden. Nu werkt hij in de tuinbouw. Hij helpt met het legen van de kratjes met appels die hier aangevoerd worden. Het is jammer dat hij zich persoonlijk niet verder kan ontwikkelen. Om in Iran werk in je vakgebied te vinden is het essentieel over een goed netwerk of rijke ouders te beschikken.  

Notenplukker in aktie

Tabriz was een belangrijke plaats aan de Zijderoute. Wereldberoemd is de bazaar, die een oppervlakte van zeven vierkante kilometer beslaat. Uiteraard bezoeken we die bazaar. Je waant je terug in vervlogen tijden. In de stad is een gratis camping, waar we op hoogpolig gras de tent opzetten. Helaas werkt de douche niet. Daar waren we eigenlijk wel aan toe na een paar dagen zweten en stofhappen. Waarschijnlijk ruikt onze omgeving ons meer dan wijzelf.

De bazar
Een moment voor thee
Het maken van messen en scharen

Op de camping ontmoeten we weer andere fietsers. Af en toe komen we er een paar tegen, maar het zijn er niet zoveel. Christiaan is uit Duitsland komen fietsen en wil nog een paar jaar door rijden. Boris en Marion hebben in China gewerkt en fietsen naar huis in Frankrijk. Met hen besluiten we een paar dagen op te fietsen. Dat worden drie leuke dagen, de laatste dagen die we in Iran verblijven. We hebben een mooie weg door de bergen uitgekozen. In een dorp vragen we om de tent op te zetten op een weitje. Dat mag. Even later komt de lokale jeugd aanlopen met brandhout en maakt een kampvuur voor ons. Ze zijn blijkbaar blij dat er wat gebeurd in het dorp. Er wordt zoveel hout op het vuur gegooid dat het de hele avond brandt.

In Varziqan doen we inkopen. Net als we verder willen rijden worden we aangesproken door een Iraniër in burgerkleding. De man beweert van de politie te zijn en laat een identiteitsbewijs zien. Die is in het Farsi geschreven en voor ons onleesbaar. Een opmerking wordt niet op prijs gesteld. Hij wil onze paspoorten zien. We sputteren wat tegen, maar kiezen eieren voor ons geld. We willen vandaag nog verder. Hij schrijft gegevens uit de paspoorten over. We maken even een foto van het kenteken van zijn auto. Je weet maar nooit. Marieke krijgt een opmerking dat zij meer kleding aan moet. Het rijden in een T-shirt is ‘not done’ in Iran, er is teveel arm zichtbaar. Nu wist zij dat ook wel, maar dit is een stuk prettiger. Het is even een uurtje doorbijten en dan kunnen de lange mouwen weer uit.

De produktie van stenen

Langzaam verandert de omgeving. Het dorre, droge Iran verdwijnt beetje bij beetje. Er staat steeds meer water in de rivieren en er verschijnen weer bomen op de bergen. Opeens valt op dat die bomen niet meer groen zijn. Een lichtgele gloed is zichtbaar in het groen. Langzaam komt de herfst er aan. Overdag loopt de temperatuur op tot 25 graden, maar daar blijft in de nacht niet veel meer van over.

Die avond staan een Nederlandse en een Franse tent aan de oever van een riviertje. Er is genoeg water om ons uitgebreid te wassen. Heerlijk om weer fris gewassen te zijn.

Zomaar thee in een dorp
De gulle gevers

Het is de laatste dag in Iran en weer worden we verrast door de Iraanse gastvrijheid. We rijden over een onverharde weg langs een stuwmeer in aanbouw. We worden ingehaald door een auto en uitgenodigd om te komen lunchen. Dat is wat lastig want Boris en Marion rijden een andere route en daar hebben we mee afgesproken. Maar voor een kop thee hebben we altijd tijd. Bij de thee, die vergezeld gaat van heerlijke koeken en dadels, hebben we een goed gesprek met de directeur die verantwoordelijk is voor de bouw van de dam. Als we weg gaan krijgen we brood, kaas en niet te vergeten koud water mee.

We zoeven omlaag naar de grens. De grens wordt gevormd door een rivier. In de grensplaats Nurduz is het een chaos. Er is veel vrachtverkeer, winkeltjes die allerlei dingen verkopen die eigenlijk onbruikbaar zijn en het dal is smal. We kunnen geen kampeerplek vinden voor een laatste nacht in Iran. Dan zien we bij het gebouw van de regionale Kamer van Koophandel tussen de parkeerplaatsen wat groen gras. Precies groot genoeg voor twee tenten. Tegen beter weten in vragen we of we er de tenten kunnen opzetten. Maar het mag! De bewaking is gebeld en die geeft toestemming.

De volgende morgen kijken de ambtenaren met verbaasde blikken naar de tenten. Deze vroege vogels zijn eerder op het werk dan wij hebben ingepakt. Na een ontbijt voor het gebouw steken we de straat over en rijden zo het Douane-terrein op. We maken ons op voor een strenge controle bij het verlaten van Iran. De verhalen daarover voorspellen niet veel goeds, maar niets is minder waar. In een uur zijn we Iran uit en Armenië in. In Armenië nemen we afscheid van Boris en Marion. We hebben samen een paar leuke dagen gehad, maar nu scheiden onze wegen weer. Misschien kruisen onze paden nog een keer.

7 reacties op “Fietsend door Iran”

  1. Dieser Bericht ist der bisher längste Bericht und mit den meisten Fotos. Wahrscheinlich wird der Iran für Euch das interessanteste Land der gesamten Reise geworden sein.

    Dietrich

  2. Meine Lieben, der lebendige Bericht über den Iran hat mich sehr gefesselt und es werden herrliche Erinnerungen wach – wir sind ja nur mit einer Reisegruppe gefahren, aber es war unvergleichlich schön. Immer wieder freue ich mich über die Fotos der stolzen und schönen Menschen, die so freundlich und offenherzig sind, das habt ihr wunderbar eingefangen. Die Felsengräber bei Schiraz haben auch Verbindung zur Bibel (Ahazverus und Esther), das hat mich sehr berührt und es bestätigt, das alle Menschen bei all den Unterschieden doch gleiche Wurzeln haben. Das ist doch einfach wunderbar, wir müssen nur alle mehr an unsere gemeinsamen Wurzeln denken…Salaam ihr beiden, eure Monika

  3. Heerlijk om zoveel positieve ervaringen te mogen lezen over de bevolking langs de zijde route.
    Kunnen we er weer even tegen in Europa, ik lees weinig over kinderen onderweg, zijn die op school?

  4. Lieve Bart en Marieke,
    Wat een unieke, kostbare ervaringen beleven jullie samen !
    Wat doen jullie dit verschrikkelijk goed !!

  5. Albert en Gerbram

    Wat hebben jullie een paar prachtige weken gehad in Iran, en wat een gastvrijheid!
    Daar kunnen wij wel wat van leren! We wensen jullie nog een mooie reis richting Nederland.

  6. Wat heerlijk om jullie verhalen te lezen. Ik pak de kaart er nog eens bij. Iran moet heel geweldig zijn. Nog veel fijne fietskilometers en dat jullie nog maar veel mooie mensen mogen ontmoeten. Groet, Berny

  7. Hennie en Karin

    Bart en Marieke, wat een belevenissen!! Prachtig om mee te mogen genieten. Wat een mooie verhalen en foto’s. Als je zo “basis” op pad gaat ontmoet je de echte mensen en zie je de werkelijkheid. Wij wensen jullie nog veel reisplezier.

Laat een antwoord achter aan Brigitta Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *