We worden afgezet op het busstation van Mashad. De eigenaar van het hostel waar we geslapen hebben loopt mee om ons op de goede bus te zetten. Dat is heel prettig. De bus tickets zijn geschreven in het Farsi, een taal waar we geen touw aan vast kunnen knopen. We reizen VIP. Er kunnen maar 30 personen in zo’n bus en iedereen heeft een stoel die bijna horizontaal kan. Zodat we kunnen slapen tijdens de 12 uur durende reis.
Als we aankomen in Yazd is het zes uur in de ochtend. Iraniërs starten langzaam op, er is nog niet veel te doen op het busstation. We nemen een taxi naar het uitgekozen hostel, in het centrum van de stad. Daar is men wakker en er is een kamer voor ons vrij. Van daaruit kunnen we lopend naar de bezienswaardigheden.
Yazd heeft ruim een half miljoen inwoners en ligt midden in de woestijn. Het is heet, de temperaturen stijgen boven de 40 graden uit. Daarom zijn er speciale maatregelen genomen om hier te kunnen leven. Allereerst zijn er de ijstorens. Dat zijn omgekeerde Pyramides waarin ijs wordt bewaard. Ondanks de hoge temperaturen in de zomer blijft het ijs door de grote massa het hele jaar ijs.
Ook zijn er qanaten gegraven. Een qanaat is een ondergronds kanaal dat water vanuit de omliggende bergen naar de stad transporteert. Het is een techniek die in Iran meer werd (en wordt) toegepast. Een qanaat kan honderden kilometers lang zijn. Om de qanaten vrij van vuil te houden wordt om iedere bepaalde afstand aan het oppervlak een gat naar beneden gegraven om bijvoorbeeld zand te kunnen verwijderen.
Yazd is befaamd om zijn windtorens, een derde manier om in een woestijn te kunnen overleven. Deze torens steken ver boven de bebouwing uit. Door het plaatsen van schotten in het bovenste deel van de toren wordt lucht van boven naar beneden geloodst. Door beneden deuren tegen elkaar open te zetten wordt luchtcirculatie gecreëerd. Op die manier biedt de warme woestijnwind verkoeling.
In Yazd hebben we een nacht in de woestijn geslapen. Met een gids en een kok gingen we per auto de woestijn in . Daar hebben we met de gids ongeveer anderhalf uur gelopen door de zandduinen tot we bij het kamp waren. De kok had het kampvuur inmiddels branden. Na de thee worden we verwend met geroosterde kip en meloen. Heerlijk. Inmiddels is de zon onder en worden de sterren steeds meer zichtbaar. Helaas is de maan ook present waardoor de Melkweg niet geheel zichtbaar is. Het is fris tegen de ochtend, maar dat deed niet af aan de ervaring.
Na Yazd bezoeken we Shiraz. Wellicht doet die naam bij de wijnliefhebbers een belletje rinkelen. Inderdaad, de Shiraz-druiven komen hier vandaan. Dit keer reizen we met een taxi. Een beetje decadent is het wel, maar dan kunnen we onderweg een aantal plaatsen aandoen. Allereerst gaan we naar Pasargadae. Die site valt een beetje tegen. Weliswaar is er de tombe van Cyrus de Grote (546 vC) te zien en de restanten (ruïnes) van een aantal paleizen maar die liggen tamelijk ver uit elkaar. In dit geval is een ruïne ook echt een ruïne, er is niet veel meer van over.
De volgende stop overtreft alle verwachtingen: in Naqsh-e-Rostam zijn in kliffen de rots graven van vier koningen uitgehouwen. De graven zijn voorzien van mooie reliëfs. De foto’s zeggen meer dan ik kan beschrijven.
Als laatste gaan we naar Persepolis. Persepolis is gebouwd rond 500 vC en ligt tegen een berg op. Daardoor kijk je er tegenop. Je moet een trap op om binnen te komen. Daar zie je de poort van Xerxes, hoog, groot en met prachtig beeldhouwwerk. Persepolis is druk bezocht en daarom zijn een aantal delen voor publiek gesloten. Dat geldt niet voor de trappen van Apadana. Langs de muren van deze trappen is prachtig beeldhouwwerk gemaakt. Er is veel meer over Persepolis te zien en te vertellen. Maar dat voert nu te ver. We kunnen ieder aanraden zelf een keer te gaan kijken in deze oude stad. Je verwachtingen zullen overtroffen worden.
Shiraz is een grote stad, we hebben een hostel gekozen in het centrum. Dat bevalt prima. Het ligt niet aan een drukke straat, maar een beetje achteraf. Toch zijn we zo in de bazar en bij de Shah-e-Cheragh moskee. In die moskee ligt de broer van imam Reza begraven, daarom is het een belangrijk pelgrimsoord. We worden rondgeleid door een vrijwilligster. Zij neemt haar taak serieus. Dat blijkt niet alleen uit haar sjerp, maar ook uit het feit dat een andere bezoeker, die al dan niet toevallig een foto van haar nam, werd achtervolgd totdat de foto verwijderd werd.
Een andere moskee in Shiraz is de Nasir al Molk moskee, ofwel de roze moskee. In deze moskee schijnt in de ochtend de zon door gebrandschilderde ramen. Dat ziet er mooi uit en trekt toeristen, die allemaal voor de ramen op de foto willen.
In Shiraz staat ook de graftombe van de Iraanse dichter en mysticus Hafez, die leefde in de 14e eeuw. Deze dichter zit in de hoofden en de harten van de Iraniërs. Op school zeggen ze gedichten van hem op. Zijn gedichten zijn nog steeds een inspiratiebron voor velen. Ze zijn zo geschreven dat ze voor velerlei uitleg vatbaar zijn.
In het park waar de tombe is komen vele Iraniërs. Sommigen leggen een roos op de tombe of raken de tombe aan, terwijl onafgebroken gedichten van Hafez door de luidsprekers klinken.
Op het internet is veel te vinden over gedichten en citaten van Hafez. Hieronder zijn een aantal citaten van Hafez opgenomen (bron: Citaten.net):
- Verlies nooit de hoop, ook niet in de donkerste uren van wanhoop;
- Het heerlijkste merg bevindt zich in de hardste beenderen.
- Hij wiens hart van liefde leeft, zal nimmer sterven.
- Grijp naar de zoetheid van het leven, niet naar zijn duurzaamheid.
- Door kennis komt men tot menselijkheid.
Is er een mogelijkheid dat jullie deze reis in boekvorm uit gaan geven. Ik denk dat je er feel mensen een plezier mee doet en het ook toegankelijk maakt door jullie fantastische verhalen, nog een fijne voortzetting van de reis