Na een week zonder fietsen begint het weer te kriebelen. We zijn klaar om verder te gaan. Het is een mooie dag als we weer op de fiets stappen. Wind in de rug en lekker trappen langs het Isyk Kul-meer. Dit meer is het grootste meer van Kirgizië. We zullen er drie dagen langs rijden voor we het einde bereiken.
Het weer is niet stabiel. Wat begon als een mooie dag levert tussen de middag een bui op. Eerst even schuilen bij een garage, en dan door naar een restaurantje. Als we binnen eten, hebben we geen last van de regen. Soljanka, lekkere tomatensoep en pirminies, een deeghapje met vlees en kruiden erin. En het brood erbij smaakt ook goed.
We fietsen verder langs het meer. Doordat er veel irrigatiekanalen zijn kan er hier landbouw gepleegd worden. Er groeien veel fruitbomen en bloemen op de velden. De intensiteit van het verkeer neemt af. Het landschap verandert. Rotsen in allerlei kleuren en aan de andere kant een blauw gekleurd meer. We kunnen er geen genoeg van krijgen en staan telkens stil om foto’s te maken.
Als de volgende bui zich aankondigt zijn we bij een kindervakantiekamp. Hier worden voorbereidingen voor het zomerseizoen getroffen. Wij mogen op het terrein een plekje voor de tent zoeken. We staan onder abrikozenbomen. Het verbaast ons hoe groot de abrikozen al zijn.
Langs de weg zien we een bordje staan dat er iets verderop een bron is. 500 meter is wel te doen, dus we gaan er heen. De bron stelt niet veel voor. Stilstaand water waar wij nooit uit zouden drinken. Er hangen wel wat kopjes bij voor de liefhebbers.
Wat wij interessanter vinden is een paddenstoel of bloem die her en der naar boven komt. Als iemand weet wat het is horen we dat graag.
De volgende dag komen we op een pasje zomaar drie fietsers tegen. Het blijken Zwitserse meiden te zijn, op weg naar het oosten. Het is koud. Een graad of elf volgens de voorspelling. In de afdaling gaat de warme kleding aan. In Kara Koo willen we eten. Het is al tegen enen. Door de eigenaresse van het café worden we even opgehouden. Wat later blijkt dat er een etentje is georganiseerd door moeders van leerlingen voor leraressen, ter gelegenheid van het einde van het schooljaar. En wij mogen aanschuiven. Een eer en bovendien heerlijk.
Wij kwamen goed gevuld het restaurant weer uit. Jammer dat het nu regent. We schuilen eerst een halfuurtje in een bushalte. Samen met een aantal lokale taxichauffeurs. Op een gegeven moment, toen het minder hard regende, zijn we een stukje verder gereden. Al snel zagen we een mooi veldje voor de tent. Het terrein was wat drassig en leverde natte voeten op maar de tent stond voor de regen opnieuw begon. We zijn lekker de warme slaapzak ingedoken en werden een aantal uren later weer wakker. Toen was het droog en schemerde het al.
Nog een laatste etappe langs het meer. Bij het ontbijt werden we verrast door een aantal prachtige vogels, het zijn hoppen. Mooie kuiven en een lange snavel sieren het beest. De karakteristieke roep “hop-hop-hop” werd veelvuldig geuit. In de serie Midsummer Murders worden er moorden voor gepleegd, maar dat is ons bespaard gebleven.
Het laatste stukje langs het meer ging voorspoedig, zo voorspoedig dat wij een kamer reserveerden in een hostel 50 km verderop. Na het meer moesten we opeens tegen de wind in. Het werd zwoegen met 11 km per uur. Door een Frans gezin in een camper werd ons koffie aangeboden. Precies wat we nodig hadden. Ook daarna moesten we nog even zwoegen, maar toen draaide de weg. De wind kwam in de rug. En het laatste stuk van de route maakt deel uit van de nieuwe Zijderoute, aangelegd door Chinezen. Breed en glad asfalt dat doorloopt tot in China. Maar wij hoefden nu niet verder dan Kochkor. Het bleek dat wij de eerste gasten in het hostel waren. Er is een grote tuin met een yurt erin, ingericht op traditionele wijze, met kleden en bedekt met vilt.
Dennenappel!
Lieve Bart en Marieke,
Wat een bijzondere mooie ervaringen beleven jullie ! Voor ons prachtig om met jullie een beetje ‘mee te reizen‘ door het lezen van al jullie verslagen met foto’s. Wat een fantastisch avontuur en reis!
Blijf samen intens genieten !!
Veel liefs van Ed & Brigitta
Hoi Bart en Marieke,
Wat leuk, eindelijk bij jullie blog aangemeld.
En wat gaaf om jullie te zien en van jullie te lezen over dit mooie deel op onze aarde.
Geniet ervan , ieder moment!
Groetjes Lilian
Ja, ja, deze hop commando’s geven om te vliegen om haar schoonheid te tonen: daar luistert deze vogel dus niet naar!! Ben verder jaloers op jullie reiservaringen. De prachtige foto’s geven een mooie, inlevende aanvulling op jullie boeiende reisverslag(en).
Wat een reis en een leuk filmpje van de Hop. Er zijn niet veel mensen die jullie dit na doen. Inderdaad boeiende verhalen, bedankt daarvoor. Kijken uit naar jullie volgende verhaal.
Marjolein en Paul
Mooi filmpje van de hop. Handig dat hij zijn eigen naam roept. Familie van de koekoek en de tjiftjaf?
Kris