Muhammad, Hamed en Abedin zijn namen van Iraniërs die wij onderweg zijn tegengekomen. Zij staan voor vele andere Iraniërs. Al die Iraniërs hebben gemeen dat zij ons wat hebben aangeboden. Soms een overnachting, vaak thee of, als we in een parkje zaten uit te rusten, een meloen. Beleefd weigeren hielp niet, de meloen, veel te groot voor ons, moest mee.
En dan weer kregen we brood, kaas, tomaten, komkommers, kilo’s appels, rozijnen, zakken met walnoten, water of werden we uitgenodigd voor het eten.
De onvoorstelbare gastvrijheid van het Iraanse volk, van mensen die zelf niet veel hebben, maar wel delen, zullen we niet vergeten. We konden daar niet zoveel tegenover stellen. Een sticker van onze website of een foto van de familie. Trots en dankbaar gingen zij op de foto.
Twee dagen voor het schrijven van dit blog hebben we Iran verlaten en zijn we Armenië ingereden. We missen de Iraniërs nu al. Als ode aan de Iraniërs volgen hieronder een aantal portretten van hen die ons wat gaven en van anderen die we tegen kwamen.
Het feit dat jullie deze mensen hebben gefotografeerd en dat jullie vertellen over hoe jullie zijn ontvangen is heel belangrijk om te weten hoe de Iraniërs zijn. En dat jullie ze nu al missen kan ik heel goed begrijpen, jullie gaan vast nog wel eens terug. Blijf genieten