Na Ak-tal begint een gravelweg naar Kazarman. Een gravelweg met grote stenen. We rijden een paar honderd meter de weg op, maar die bevalt ons helemaal niet. Auto’s scheuren over de weg, stenen rollen langs ons heen en een stofwolk blijft achter. We besluiten een andere, langere route te nemen via Baetov. Dan rijden we langer op asfalt, maar rijden ook meer kilometers en hoogtemeters. In Baygonchok vraagt Marieke of we in een wei bij een huis kunnen kamperen. Dat kan niet want de wei wordt nu bewaterd, maar de tent opzetten in de boongaard is geen probleem. Eerst moet er thee gedronken worden, en dan wordt gevraagd of we soep lusten. Uiteraard lusten we dat. Er wordt een haan uit de ren gehaald en die wordt geslacht ter ere van onze aanwezigheid, en klaargemaakt als soepkip. Ofschoon we elkaars taal niet spreken wordt het een gezellige avond.
toll, wie Ihr das so schreibt.
Dietrich
Alle mensen wat een avontuur. Mooie foto’s en een prachtige natuur.
Mieke
Tja…die foto’s. Prachtig daar. Ik lees jullie blogs met veel plezier, maar reageer toch nog even op deze. Ondanks het feit dat er alweer een nieuwe blog op staat. Dochterlief heeft ook geboekt voor Kirgizië…vandaar. Ik denk dat ze het heel mooi gaat vinden.
Groet en nog vele mooie kilometers, Berny.
Hallo Marieke en Bart, wat een geweldige plaatjes! Prachtig wat jullie zien en omschrijven. Toen Marieke vol enthousiasme zat te vertellen over de aanstaande, uit de kluiten gewassen fietstocht toen ze in m’n pedicurestoel zat, dacht ik nog….Wat moet je daar nou in de middel of no-where? Maar als ik dit allemaal zie, begin ik het te snappen. Echt zo wijds, vrij en mooi!
Geniet nog lekker van deze prachtige natuur en wonderlijke omgeving. Groetjes en trap-ze!