Reisgenoten over de Pamir

Dit blog is geschreven door gasten Ewoud en Marleen.

Na lang uit te hebben gekeken naar deze reis, komen wij (Ewoud en Marleen) op 17 juli eindelijk aan in Osh en sluiten we ons aan bij papa en mama (Bart en Marieke). Na  twee dagen in Osh te hebben doorgebracht nemen we onze auto in ontvangst en zijn we klaar om aan onze reis te beginnen. We beginnen (nu nog) voorspoedig over goed asfalt richting Jalalabad. Onderweg maken we een korte stop in Uzgen om een mausoleum en toren te bekijken.

Toren van Uzgen, Kirgizië
Detail van het mausoleum in Uzgen, Kigizië

Eenmaal aangekomen in Jalalabad worden we door de gastvrouw van het Hostel uitgenodigd om bij familie te komen eten. Mannen en vrouwen worden gescheiden en er komt een groot feestmaal op tafel. Dit feestmaal is ter ere van het overlijden van de opa van de gastvrouw vijf jaar geleden. Familie en buren komen bijeen om herinneringen op te halen en samen te zijn.

De volgende dag begint het echte avontuur en gaan we op weg naar de Pamir. Langzaam wordt het landschap leger en laten we de grote steden achter ons.

Na een flink stuk onverhard te hebben gereden komen we bij een mooi meer aan waar we besluiten onze tent op te zetten.

Koldyk Lake

Na een zware nacht met veel diarree, breekt de volgende dag aan (Ewoud zijn verjaardag, hieperdepiep hoeraaaaa). We vervolgen onze weg richting de grens met Tadzjikistan over de Pamir highway. Naarmate de dag vordert merken we dat de auto steeds minder vermogen begint te leveren, terwijl de bergen steeds hoger worden en de bewoonde wereld steeds verder van ons verwijderd raakt.  Na een paar keer stoppen en wat tie-wrapjes te hebben aangebracht hadden we wel het gevoel dat het goed moest komen. Niets was minder waar.

Ewoud in action.

Na een lange dag met een steeds slechter wordende auto, koud weer en op zo’n 4300 meter hoogte komt er een einde aan de eerste echte rit over de Pamir highway. We slapen in Karakol in homestay Sadat, van waaruit het prachtige Karakol Lake kan worden bewonderd met de hoge bergen hieromheen.

Karakol, Tadzjikistan

Na een goede nacht slaap zijn wij en de auto weer fris en fruitig om verder te gaan. Het eerste stuk gaat gesmeerd en we krijgen weer vertrouwen in de auto. Dit vertrouwen blijkt echter onterecht want na 20 kilometer is het weer zo ver. Met een steile klim in het verschiet stopt de motor en moeten we zelf weer op zoek naar een oplossing. Door het afleggen van kleine stukjes, met een beetje geluk 7 kilometer per keer, kunnen we rustig aan toch onze weg vervolgen naar Murgab.

In Murgab hebben we weer bereik met de telefoon en is er contact opgenomen met de verhuurder. Hij verwijst ons naar een lokale monteur. Na een paar uur wachten draait de auto weer als een zonnetje en is het voor ons tijd om de tent op te zetten naast de rivier.

kamperen bij Murgab

De volgende dag vervolgen we met goede moed onze weg. Met een goed lopende auto durven we het zelfs aan om 20 kilometer de lege vlakte in te rijden op zoek naar rotstekeningen die ergens op een berg zouden moeten zijn geschilderd. Halverwege merken we al dat de auto minder begint te rijden maar we houden goede moed. Na een steile klim zijn er inderdaad wat rotstekeningen te vinden. We genieten even van de rust en het uitzicht en vervolgen daarna weer onze weg.

Shakty Cave Paintings bij Murgab

Na een paar sputteringen van de auto leek deze het toch weer beter te doen. Hierdoor besloten we om niet zo snel mogelijk naar een grote stad te gaan, maar om toch de Wakan vallei door te rijden. Dit is een vallei die zich bevindt op de grens van Tadzjikistan en Afghanistan. Voordat we daadwerkelijk deze route gingen rijden hebben we eerst nog gekampeerd aan een meer in de bergen.

De volgende dag vervolgen we onze weg in de Wakan vallei. Deze biedt ons een erg mooi uitzicht en  kamelen die ons vanuit Afghanistan staan toe te lachen. De auto heeft  er vandaag weer wat minder zin in, al na niet zo´n lange tijd besluit hij er definitief mee te stoppen. Dit is 60 kilometer van de eerste volgende plaats en er is ook geen bereik. Nadat we meerdere uren hebben stilgestaan, weet Ewoud uiteindelijk toch weer de auto aan de praat te krijgen. Ondertussen is er een meneer langs gekomen die heeft aangeboden om ons 60 kilometer naar het dorp te slepen. Wel moet hij eerst andere toeristen weg brengen dus het kan zo zijn dat hij pas in de avond weer terug is. Hij gaf ons wel een adres voor een hostel waar we zelf heen zouden kunnen gaan als het rijden weer zou lukken. Hier zouden ze ons verder kunnen helpen met de auto.

De Wakan vallei in Tadjikistan

Na veel stoppen onderweg komen we aan het einde van de middag aan in Langar. Bij het hostel waar we naar toe werden gestuurd ontmoeten we Omar, hij ziet meteen wat er mis is met de auto (de brandstofpomp werkt niet (goed)) en hij wil meteen graag helpen. Hij neemt ons diezelfde dag nog mee om naar Ishkashim te rijden, 120 kilometer verderop, want daar zijn de juiste spullen aanwezig. Na een aantal uur rijden in het donker wordt uiteindelijk toch besloten om tussendoor nog te overnachten en de volgende dag verder te rijden.

De volgende dag vervolgen we onze weg naar Ishkashim waar we in het hostel van Omar worden ondergebracht. Deze neemt onze auto mee en het is een kwestie van wachten tot deze weer terug zou komen. Tegen een uur of 9 in de avond is de auto weer klaar. De brandstofpomp is vervangen. Ook nu loopt de auto weer als een zonnetje.

Na een overnachting in het hostel vervolgen we onze weg door de Wakan vallei.

De volgende dagen verlopen soepel en we genieten van de omgeving. Op het moment dat we op asfalt terecht komen verandert het soepele verloop echter weer, de auto begint weer te sputteren. Gelukkig zijn we dicht in de buurt van Dushanbe en ook daar moeten we ons bij een hostel melden om de auto te repareren en dan zal het allemaal goed komen. Wederom wordt de brandstofpomp vervangen. Het komt gelukkig ook goed en de volgende dag kunnen we verder richting Tashkent, onze eindbestemming.

We hadden nog een mooie laatste tocht door de bergen te goed waarna we steeds verder het dal in zakten en uiteindelijk terecht kwamen bij de grens tussen Tadzjikistan en Oezbekistan. Na 3 uur te hebben moeten wachten mochten we de grens over en konden we doorrijden naar Tashkent, de hoofdstad van Oezbekistan.

We hebben erg genoten van deze twee weken door Centraal-Azië en over  de Pamir. Dit is een vakantie die we niet snel zullen vergeten.

Ewoud en Marleen

Afghanistan aan de overzijde van de rivier.

4 reacties op “Reisgenoten over de Pamir”

  1. Gerbram en Albert

    Wat een fascinerende reis samen, gezien de technische problemen en de afgelegen ligging van de Wakanvallei. We volgen jullie ‘op de voet’. Ook mooi geschreven door Marleen en Ewoud. Het lijkt Albert onwaarschijnlijk dat een brandstofpomp voor de tweede keer vervangen moet worden!

    1. Dat was wel het geval. De pomp die er opgezet was zou niet goed zijn en van slechte kwaliteit. Maar ze hadden daar niet beter.

Laat een antwoord achter aan Gerbram en Albert Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *