We gaan Oezbekistan in

We gaan weer verder met de fiets. Na het avontuur met Marleen en Ewoud hebben we de fietsen naar Osh (Kirgizië) gebracht en de auto ingeleverd. Heerlijk om weer verder te gaan met een vervoermiddel waar we vertrouwen in hebben. Er is een gezonde spanning voelbaar. Allereerst omdat het heet is (meer dan 40 graden), daarnaast gaan we naar Oezbekistan. Wat zal dat brengen?

Als we Osh uitrijden zijn we ook gelijk aan de grens. De stad ligt in Kirgizië, maar dat zou net zo goed in Oezbekistan kunnen zijn. De Russen hebben de grenzen tussen de landen hier zo getrokken dat groepen mensen van elkaar gescheiden werden, het verdeel en heers principe. In Osh wonen veel mensen van Oezbeekse afkomst.

Met de fiets is de grens geen probleem. We kunnen vooraan de rij auto´s aansluiten en mogen gelijk door. Binnen drie kwartier hebben we ons uitreisstempel van Kirgizië en zijn we in Oezbekistan ”ingecheckt”.

Veevervoer onderweg

Na een tijdje verlaten we de hoofdweg. We rijden de over het platteland van de Ferganavallei. De Ferganavallei is het meest vruchtbare stukje van Centraal Azië. Er wordt groente en fruit geteeld. Van tomaten tot perziken en druiven. En ook veel katoen. De bevolking is enthousiast dat we hier fietsen. Er wordt veel naar ons getoeterd, geroepen en gezwaaid. Dat is een beetje onverwachts. In Oezbekistan heeft de bevolking een beperkte vrijheid om zich te uiten. Er is een grote controle van de overheid. Maar we merken daar weinig van.

Druiventrossen boven een wandelpad bieden schaduw

In een restaurantje eten we tussen de middag. Lekker schaslik. En we krijgen er van de zaak nog een paar hapjes bij. De kok komt vragen hoe het smaakt. “хорошо”, goed zeggen we. Na het eten gaan we weer verder. Te snel zal later blijken. Als we verderop pauzeren moeten we allebei met spoed naar de wc. Dat gaat maar net goed. We leren een lesje dat we meer rekening moeten houden met de hitte. We rijden door in de middag, als het boven de 40 graden is.

In Andijon hebben we via booking.com een kamer gehuurd in een “sanatorium”. We krijgen een mailtje dat de prijs van $20 per persoon is en niet per kamer, zoals werd geadverteerd. We besluiten er niets op uit te doen en gewoon naar de locatie te gaan. Daar spreekt niemand Engels, dus de baas wordt gebeld. Hij komt met hetzelfde verhaal, maar we leggen uit een deal te hebben voor $20. Zijn prijs zakt van $40 naar $30, maar we houden voet bij stuk. Uiteindelijk doen we water bij de wijn en komen we uit op $25. Dat is een goede prijs voor de kamer. Van het zwembad kunnen we helaas geen gebruik maken omdat het water wordt ververst.

Recycling van plastic flessen

De volgende dag fietsen we verder. Naar onze zin vertrekken we veel te laat. Maar het ontbijt werd pas om kwart over acht geserveerd. Vandaag hebben we een andere tactiek dan gisteren. Na 10 kilometer fietsen is er een pauze om te drinken. Eerst drinken we samen een liter water (of soms cola) maar al snel wordt dat een liter per persoon. Tussen de middag nemen we een uur pauze. We eten bij een restaurant en Marieke slaapt een half uurtje. Dit keer komen we zonder sanitaire problemen in Margilan. Daar hebben we een hostel geboekt met een grote tuin. Heerlijk om in te zitten als het donker wordt en de temperatuur zakt.

In Margilan bezoeken we de zijdefabriek Yodgorlik. De zijderoute fietsen en dan hier aan voorbij gaan, dat kan natuurlijk niet. In de fabriek krijgen we een persoonlijke rondleiding van een Engels sprekende dame. Zij legt het hele proces uit van de zijderups die in de moerbeiboom een cocon maakt tot en met het weven. En natuurlijk is er een shop waar zijde gekocht kan worden.

Cocons van de zijderups worden in dunnen draden ontrafeld. Eèn cocon bevat ongeveer 3 km draad.
Medewerkster tijdens een pauze.
De weverij

2 reacties op “We gaan Oezbekistan in”

Laat een antwoord achter aan dirk Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *